Tου Πασχου Mανδραβελη
Πέμπτη βράδυ, γύρω στις εννιά, μια ομάδα πενήντα περίπου εφήβων έκλεισε την Παραλιακή στην Αθήνα. Δεν φώναζαν συνθήματα, δεν κρατούσαν πανό, δεν μοίραζαν φέιγ βολάν. Απλώς έκλεισαν τον δρόμο. Συζητούν μεταξύ τους αλλά δεν λένε τι θέλουν. Μόνο σταματούν τα αυτοκίνητα. Δημιουργείται κυκλοφοριακή συμφόρηση και έπειτα από 15 λεπτά έρχεται η αστυνομία να κλείσει τον δρόμο, γιατί σε μια οδό ταχείας κυκλοφορίας υπήρχε κίνδυνος σοβαρού δυστυχήματος.
Από ακριτομυθίες μαθαίνουμε ότι τα παιδιά αυτά είναι μαθητές του νυχτερινού γυμνασίου Μοσχάτου που βρήκαν αυτόν τον τρόπο να διαμαρτυρηθούν για τη συγχώνευση του σχολείου τους με κάποιο άλλο. Μόνο που δεν το λένε σε κανέναν. Έπρεπε να τους ρωτήσει κάποιος για να καταλάβει τον λόγο της διαμαρτυρίας.
Οι χειροκροτητές κάθε χάπενινγκ μπορεί να θεωρήσουν ότι είναι καλό σημάδι. Λένε ότι η νεολαία «επαναστατεί». Τα ίδια υπονοούσαν και τον Δεκέμβριο του 2008, όταν κάηκε το κέντρο της Αθήνας. Τότε εκθείαζαν τους νέους που «προτίμησαν τον δρόμο από τον καναπέ», και οι καταστροφές ήταν απλώς παράπλευρες απώλειες μιας γενιάς που μάθαινε την επανάσταση.
Τα ίδια και τώρα. Οπως έλεγε και κάποιος, καθ’ ομοίωση επαναστάτης: «Ελα μωρέ, τι έγινε; Εκλεισαν τα παιδιά μία ώρα τον δρόμο και ταλαιπωρήθηκαν οι οδηγοί. Σιγά το πράγμα! Στη Μαλακάσα ο δρόμος έκλεισε έξι ώρες». Υπάρχουν πλέον συμψηφισμοί και στην ταλαιπωρία: οι εργολάβοι έκλεισαν τον δρόμο έξι ώρες και η επανάσταση μία. Αρα, έχουμε λαμβάνειν...
Το σημαντικότερο όμως είναι η αντίδραση των παιδιών. Εκλεισαν τον δρόμο για να διαμαρτυρηθούν χωρίς να λένε τον λόγο της διαμαρτυρίας. Δεν σήκωσαν πανό, δεν φώναζαν το αίτημά τους· απλώς σταμάτησαν την κίνηση. Προφανώς μιμούνταν τους μεγάλους. Αυτό που έβλεπαν στην τηλεόραση (και μάλλον χωρίς ήχο) το πραγματοποίησαν. Κράτησαν το τελετουργικό της διαμαρτυρίας, χωρίς τη διαμαρτυρία καθαυτή.
Αυτό σημαίνει ότι δημιουργήθηκε ένας επικίνδυνος μιμητισμός της γενιάς της μεταπολίτευσης, η πρώτη που μετέβαλε τη διαμαρτυρία σε χαβαλέ. Τώρα πια η ταλαιπωρία των άλλων δεν χρειάζεται ούτε πανό ούτε συνθήματα. Απλώς γίνεται για να γίνεται. Και θα συνεχιστεί εκεί που δεν το περιμένει κανείς, αλλά θα προκύψει και για λόγους που οι σημερινοί χειροκροτητές δεν θα εγκρίνουν.
Είναι αλήθεια ότι πολλοί από αυτούς το είδαν σαν χαβαλέ και δεν έλειψαν οι ασχήμιες από κάποιους μαθητές προς αγανακτισμένους οδηγούς, οι οποίοι μετά την λήξη της διαμαρτυρίας προτίμησαν να φύγουν παρά να κάτσουν να συζητήσουν με τους καθηγητές και τους φορείς - ευτυχώς ανάμεσα στους μαθητές υπάρχουν εξαιρετικά παιδιά, που βρίσκονται και στο 15μελές και σώζουν την κατάσταση!
Οι περισσότεροι όπως γίνεται σε κάθε σχολείο, σε κάθε ΑΕΙ ή ΤΕΙ, σε κάθε σωματείο κτλ, λειτουργούν σαν όχλος! Αυτή δυστυχώς είναι η έλειψη παιδείας των Ελλήνων σε κοινωνικούς αγώνες, αφού κοινωνικός αγώνας θεωρείται η βία, οι ύβρεις, και ο χαβαλές. Εγώ όμως από την μεριά μου δεν θα ρίξω όλο το φταίξιμο στους μαθητές, άλλωστε πότε πρόλαβαν να μάθουν από κοινωνικούς αγώνες;
Για μένα υπεύθυνοι για την κακή παρουσία της δίαμαρτυρίας των μαθητών ήταν και οι ίδιοι οι καθηγητές τους, που ήταν και παρόντες! Αφού κύριοι, είστε σε μια ηλικία πάνω από τα 50 άρα έχετε ζήσει το Πολυτεχνείο, τη ταραγμένη δεκαετία του ΄80, αναρίθμητες καταλήψεις και πορείες, έχετε συμμετέχει σε φοιτητικά και συνδικαλιστικά όργανα και προφανώς έχετε συγκεντρώσει μια τεράστια εμπειρία σε αγώνες, γιατί δεν φροντίσατε πριν βγάλετε τους μαθητές στο δρόμο να τους εξηγήσετε πέντε πράγματα;
Αναρωτήθηκα λοιπόν όταν είδα 4-5 συγκεκριμένους μαθητές, που έκρυβαν τα πρόσωπά τους με κασκόλ να βρίζουν χυδαία οδηγούς και να κλοτσούν αυτοκίνητα τι εξέλιξη θα υπήρχε αν ο ΣΚΑΪ δημοσίευε ένα βίντεο με τη συμπεριφορά τους;!
Όλη η προσπάθεια των μαθητών να ακουστούν και να βρουν συμμάχους στο δίκιο τους θα πήγαινε χαμένη στα σκουπίδια κύριοι, γιατί πολύ απλά δεν φροντίσατε να περιφρουρήσετε τη διαμαρτυρία σας! Ας ελπίσουμε λοιπόν την άλλη φορά να είστε καλύτερα οργανωμένοι.
Πέμπτη βράδυ, γύρω στις εννιά, μια ομάδα πενήντα περίπου εφήβων έκλεισε την Παραλιακή στην Αθήνα. Δεν φώναζαν συνθήματα, δεν κρατούσαν πανό, δεν μοίραζαν φέιγ βολάν. Απλώς έκλεισαν τον δρόμο. Συζητούν μεταξύ τους αλλά δεν λένε τι θέλουν. Μόνο σταματούν τα αυτοκίνητα. Δημιουργείται κυκλοφοριακή συμφόρηση και έπειτα από 15 λεπτά έρχεται η αστυνομία να κλείσει τον δρόμο, γιατί σε μια οδό ταχείας κυκλοφορίας υπήρχε κίνδυνος σοβαρού δυστυχήματος.
Από ακριτομυθίες μαθαίνουμε ότι τα παιδιά αυτά είναι μαθητές του νυχτερινού γυμνασίου Μοσχάτου που βρήκαν αυτόν τον τρόπο να διαμαρτυρηθούν για τη συγχώνευση του σχολείου τους με κάποιο άλλο. Μόνο που δεν το λένε σε κανέναν. Έπρεπε να τους ρωτήσει κάποιος για να καταλάβει τον λόγο της διαμαρτυρίας.
Οι χειροκροτητές κάθε χάπενινγκ μπορεί να θεωρήσουν ότι είναι καλό σημάδι. Λένε ότι η νεολαία «επαναστατεί». Τα ίδια υπονοούσαν και τον Δεκέμβριο του 2008, όταν κάηκε το κέντρο της Αθήνας. Τότε εκθείαζαν τους νέους που «προτίμησαν τον δρόμο από τον καναπέ», και οι καταστροφές ήταν απλώς παράπλευρες απώλειες μιας γενιάς που μάθαινε την επανάσταση.
Τα ίδια και τώρα. Οπως έλεγε και κάποιος, καθ’ ομοίωση επαναστάτης: «Ελα μωρέ, τι έγινε; Εκλεισαν τα παιδιά μία ώρα τον δρόμο και ταλαιπωρήθηκαν οι οδηγοί. Σιγά το πράγμα! Στη Μαλακάσα ο δρόμος έκλεισε έξι ώρες». Υπάρχουν πλέον συμψηφισμοί και στην ταλαιπωρία: οι εργολάβοι έκλεισαν τον δρόμο έξι ώρες και η επανάσταση μία. Αρα, έχουμε λαμβάνειν...
Το σημαντικότερο όμως είναι η αντίδραση των παιδιών. Εκλεισαν τον δρόμο για να διαμαρτυρηθούν χωρίς να λένε τον λόγο της διαμαρτυρίας. Δεν σήκωσαν πανό, δεν φώναζαν το αίτημά τους· απλώς σταμάτησαν την κίνηση. Προφανώς μιμούνταν τους μεγάλους. Αυτό που έβλεπαν στην τηλεόραση (και μάλλον χωρίς ήχο) το πραγματοποίησαν. Κράτησαν το τελετουργικό της διαμαρτυρίας, χωρίς τη διαμαρτυρία καθαυτή.
Αυτό σημαίνει ότι δημιουργήθηκε ένας επικίνδυνος μιμητισμός της γενιάς της μεταπολίτευσης, η πρώτη που μετέβαλε τη διαμαρτυρία σε χαβαλέ. Τώρα πια η ταλαιπωρία των άλλων δεν χρειάζεται ούτε πανό ούτε συνθήματα. Απλώς γίνεται για να γίνεται. Και θα συνεχιστεί εκεί που δεν το περιμένει κανείς, αλλά θα προκύψει και για λόγους που οι σημερινοί χειροκροτητές δεν θα εγκρίνουν.
Γνώμη Ζούμε Μοσχάτο
Προφανώς και συμφωνώ με την αγανάκτηση των μαθητών στο ενδεχόμενο να κλείσει το σχολείο τους, γιαυτό άλλωστε και βρέθηκα μαζί τους έξω από το ΣΚΑΪ το βράδυ της Πέμπτης. Συμφωνώ όμως και με την άποψη του Πάσχου Μανδραβέλη ότι οι μαθητές δεν ήξεραν πως να προβάλουν τα αιτήματά τους! Είναι αλήθεια ότι πολλοί από αυτούς το είδαν σαν χαβαλέ και δεν έλειψαν οι ασχήμιες από κάποιους μαθητές προς αγανακτισμένους οδηγούς, οι οποίοι μετά την λήξη της διαμαρτυρίας προτίμησαν να φύγουν παρά να κάτσουν να συζητήσουν με τους καθηγητές και τους φορείς - ευτυχώς ανάμεσα στους μαθητές υπάρχουν εξαιρετικά παιδιά, που βρίσκονται και στο 15μελές και σώζουν την κατάσταση!
Οι περισσότεροι όπως γίνεται σε κάθε σχολείο, σε κάθε ΑΕΙ ή ΤΕΙ, σε κάθε σωματείο κτλ, λειτουργούν σαν όχλος! Αυτή δυστυχώς είναι η έλειψη παιδείας των Ελλήνων σε κοινωνικούς αγώνες, αφού κοινωνικός αγώνας θεωρείται η βία, οι ύβρεις, και ο χαβαλές. Εγώ όμως από την μεριά μου δεν θα ρίξω όλο το φταίξιμο στους μαθητές, άλλωστε πότε πρόλαβαν να μάθουν από κοινωνικούς αγώνες;
Για μένα υπεύθυνοι για την κακή παρουσία της δίαμαρτυρίας των μαθητών ήταν και οι ίδιοι οι καθηγητές τους, που ήταν και παρόντες! Αφού κύριοι, είστε σε μια ηλικία πάνω από τα 50 άρα έχετε ζήσει το Πολυτεχνείο, τη ταραγμένη δεκαετία του ΄80, αναρίθμητες καταλήψεις και πορείες, έχετε συμμετέχει σε φοιτητικά και συνδικαλιστικά όργανα και προφανώς έχετε συγκεντρώσει μια τεράστια εμπειρία σε αγώνες, γιατί δεν φροντίσατε πριν βγάλετε τους μαθητές στο δρόμο να τους εξηγήσετε πέντε πράγματα;
Αναρωτήθηκα λοιπόν όταν είδα 4-5 συγκεκριμένους μαθητές, που έκρυβαν τα πρόσωπά τους με κασκόλ να βρίζουν χυδαία οδηγούς και να κλοτσούν αυτοκίνητα τι εξέλιξη θα υπήρχε αν ο ΣΚΑΪ δημοσίευε ένα βίντεο με τη συμπεριφορά τους;!
Όλη η προσπάθεια των μαθητών να ακουστούν και να βρουν συμμάχους στο δίκιο τους θα πήγαινε χαμένη στα σκουπίδια κύριοι, γιατί πολύ απλά δεν φροντίσατε να περιφρουρήσετε τη διαμαρτυρία σας! Ας ελπίσουμε λοιπόν την άλλη φορά να είστε καλύτερα οργανωμένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου