Η ώρα του επαγγελματία
Tης Χριστινας Κοψινη
Η κρίση, με τη σουμπετεριανή εκδοχή της «δημιουργικής» καταστροφής που επιφέρει, δεν είναι μόνον «ο θάνατος του εμποράκου», αλλά και η ώρα του επαγγελματία. Η εμπειρία του Κώστα, νέου επιχειρηματία, που κινείται με το μετρό για τις δουλειές του στην Αθήνα και δεν έχει αλλάξει αυτοκίνητο εδώ και 10 χρόνια, είναι ενδεικτική.
Οταν πρωτοσυνάντησα τον νεαρό επιχειρηματία μιας μικρομεσαίας επιχείρησης που επέστρεψε από τις ΗΠΑ, όπου έκανε το μεταπτυχιακό του στα οικονομικά, για να βοηθήσει στη διατήρηση της οικογενειακής επιχείρησης, μετά το πρώτο χτύπημα από τις αγορές τις Ασίας στα τέλη του ’90, είχε ήδη αρχίσει η κάμψη. Από το 2007 και μέχρι το 2010, που το οικογενειακό εργοστάσιο μετέφερε την έδρα του από το Μοσχάτο στην Αλβανία (διατηρώντας μόνο 4 εργαζόμενους στα γραφεία του στην Ελλάδα), είχε αρχίσει η αντίστροφή μέτρηση.Ο τζίρος έπεφτε συνέχεια και μέχρι το 2010 η πτώση είχε αγγίξει το 40%. Σήμερα, όμως, η επιχείρηση και αντέχει και σημειώνει αύξηση 20% στις πωλήσεις της.
Τον είδα ξανά χθες και τον ρώτησα πώς τα κατάφεραν και μάλιστα σε έναν τομέα, όπως το ένδυμα, που έχει δεχθεί απανωτά χτυπήματα και εξαρτάται απόλυτα από τις διακυμάνσεις της αγοράς. «Στην αρχή χάσαμε όλα τα κεφάλαια, γιατί ο ένας μετά τον άλλον από τους λιανεμπόρους, στους οποίους δίναμε έτοιμο ένδυμα παρουσίαζε πρόβλημα. Σταμάτησαν να πληρώνουν, όχι από δόλο, απλώς δεν μπορούσαν. Μεγάλα καταστήματα που ζούσαν κι αυτά στη φούσκα, μια μικρογραφία του ελληνικού προβλήματος. Εκεί, όμως, που οι άλλοι υποχωρούσαν, εμείς αποφασίσαμε να κάνουμε επιθετική πολιτική. Αλλωστε, ποτέ δεν ξοδεύαμε ως οικογένεια χρήματα για πολυτέλειες. Δεν είμαστε ούτε Γαβαλάδες ούτε είχαμε Πόρσε. Αυξήσαμε την παραγωγή, δώσαμε νέες γραμμές πίστωσης στους λιανεμπόρους που είχαν προβλήματα, αλλά διατηρούσαν καλά σημεία πώλησης και παράλληλα ζητήσαμε να πληρωνόμαστε σε μετρητά. Μειώσαμε και τον δανεισμό μας κατά 30% από τις τράπεζες. Οι σοβαρές, οι παλιές τράπεζες αυτές μας βοήθησαν. Οι άλλες κάθε 2 - 3 μήνες μάς άλλαζαν τους κανόνες του παιχνιδιού. Ζητούσες ένα ποσό κι αμέσως σε ρώταγε εάν έχεις ακίνητο να υποθηκεύσεις. Πουλήσαμε, δεν φοβηθήκαμε. Οσο ξαναμοιράζεται ο ανταγωνισμός και μειώνεται η πίτα στο ένδυμα, τόσο πιο μεγάλο κομμάτι μπορείς να πάρεις. Αρκεί να ξεπεράσεις τα κλισέ. Να μη ράβεις μόνο παντελόνια, όπως έκανες μια ζωή, αλλά να κάνεις και ζακέτες και φούστες. Οπου υπάρχει κενό από αυτόν που εγκαταλείπει την αγορά να το καλύπτεις. Η κρίση έχει ευκαιρίες, αλλά είναι για τους τολμηρούς. Να πάψουμε να είμαστε μια κοινωνία του copy paste και της αντιγραφής. Και να πάψουμε να φοβόμαστε την αποτυχία. Βέβαια, το παιχνίδι δεν έχει κριθεί. Είμαστε καλύτερα απ’ ό, τι ένα χρόνο πριν. Αλλά εδώ θα κριθεί ο καλός επαγγελματίας».
Πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου