Αφιέρωμα στη Λεωφόρο Μακρυγιάννη

Ένα πολύ όμορφο αφιέρωμα για τη Λεωφόρο Μακρυγιάννη, αυτό τον ασήμαντο για άλλους δρόμο αλλά πολύ σημαντικό για όλους εμάς που μεγαλώσαμε στο Μοσχάτο. Μέσα από το αφιέρωμα με το πλούσιο φωτογραφικό υλικό βλέπουμε πως η απλότητα της καρδιάς της πόλης μας κρύβει μια απίστευτη ομορφιά. 

Ξεκίνησα από το Παλιό Φάληρο στη μία. Μισή ώρα μετά έστριβα από την Ποσειδώνος μέσα στη Λεωφόρο Μακρυγιάννη. Δεν το γνωρίζω το Μοσχάτο και σκέφτηκα να ψάξω την περιοχή. Αποφάσισα τελικά να δω μόνο αυτό το δρόμο. Να τον ξεζουμίσω όμως. Να ψάξω να βρω κάθε του λεπτομέρεια που μπορεί να ήταν ενδιαφέρουσα, παράξενη, όμορφη ή συγκινητική. 
Η Λεωφόρος Μακρυγιάννη εκτείνεται από την Λεωφόρο Ποσειδώνος ως τον σταθμό του Ηλεκτρικού του Μοσχάτου. Είναι αυτό που οι Άγγλοι θα λέγανε "high street". Σαν τον κεντρικό εμπορικό δρόμο σε μια μικρή επαρχιακή πόλη. Κεντρικός δρόμος με τα όλα του: Mε εμπορικά μαγαζιά, τράπεζες, μανάβικα, μπουτίκ με γυναικεία ρούχα, καφέ, σουβλατζίδικα, ζαχαροπλαστεία, μια μεγάλη εκκλησία, ένας δρόμος όπου τις Απόκριες παρελαύνουν τα άρματα του Καρναβαλιού. Αν έστελνες όμως ένα τουρίστα εκεί, θα σου ΄λεγε, "μα δεν έχει τίποτα να δεις". Γι' αυτό εμένα μ' αρέσει. Γιατί στα μέρη που "δεν έχει τίποτα να δεις", το βλέμμα σου κυνηγάει αυτό που δε φαίνεται αμέσως. Ψάχνει στα προφανή, στα παραπεταμένα και στα σκουπίδια. Επανεκτιμά ένα πόμολο και τα παλιά τυπογραφικά στοιχεία στο νούμερο ενός παλιού κτηρίου. Ψάχνει να βρει τη συγκίνηση μέσα στην αδιαφορία, και συνήθως κάτι βρίσκει. 
Στη Λεωφόρο Μακρυγιάννη βρήκα (ελάχιστα) απομεινάρια μιας παλιάς εποχής: πανέμορφες παλιές πόρτες, κτίρια του μεσοπολέμου, παλιές εμπορικές επιγραφές - να ξεφυσάνε ένα επιθανάτιο ρόγχο σφηνωμένα μέσα σε προχειροφτιαγμένες νεότερες κατασκευές. Ελάχιστα πράγματα, αλλά αρκετά για να σε κάνουν να συνθέτεις τις εικόνες στο μυαλό σου και να φαντάζεσαι πως θα ήταν αυτός ο δρόμος παλιότερα. Θα 'θελα να ψάξω στα αρχεία, να βρω παλιές φωτογραφίες, να την ξαναφτιάξω τη Λεωφόρο στο νου μου τη δεκαετία του '30, όταν η ζωή εκεί θα ταν άλλη, και η θάλασσα θα έφτανε μέχρι που εκεί είναι τώρα η Ποσειδώνος και οι τσιμεντένιες εναέριες γέφυρες, φέρνοντας τη βραδινή της αύρα μέσα στη γειτονιά. Ίσως κάποτε όλες οι πόρτες κι οι επιγραφές να ήταν όλες όμορφες, σαν αυτές τις λίγες που βρήκα και φωτογράφισα. Ίσως ακόμα πιο παλιά εκεί να υπήρχαν μοσχάτα σταφύλια, και γι' αυτό να είπανε έτσι την περιοχή.......... 

 
Ολόκληρο το άρθρο και οι φωτογραφίες εδώ: LIFO